Iets niet gevonden? Doorzoek deze site met Google.
|
|
|
Mail je suggesties, op- en/of aanmerkingen m.b.t. deze website
naar de webmaster.
|
|
Hosting:
Webdesign:
© 2005 Infonity
|
07-03
Bijna alle eilanden hebben de wateren rondom tot Marinepark
verklaard, dit ter bescherming van het onderwatermilieu, wat
een goede zaak is.
Soms is de regelgeving nog complexer dan de bestuurlijke
bedenksels van onze prachtige Waddenzee, daarvoor kom je
niet naar het Carrieb.
Begrijp me goed, bescherming van het onderwatermilieu is
nodig, maar moet niet doorslaan in (NAAR) te simpele
burreauoplossingen.
Evenzo op Saba, onderdeel van de Nederlandse Antillen.
Omdat Saba steil oprijst vanuit de diepte van de oceaan
en niet echt een beschermde baai heeft, is hier geen goede
ankerplek te vinden. Ook lig je er
onrustig door
omlopende oceaandeining. Heel handig is het dan als je een
mooring kunt pakken, dit is een boei met een oog, verankerd
aan een blok beton van een paar M3. Soms is het niet een
betonblok maar een vrachtwagenmotorblok waar je aan vast
ligt. Dus standaard overboord met duikbril en snorkel om
te zien waar je je hebben en houden aan toevertrouwd.
Alhier een solide stuk beton met kettingvoorloop en een
nylon lijn van een halve polsdikte, daar kan wel een
olifantje aan hangen.
Inklaren geschiedt in het zuiden van dit bijna vierkante
eilandje van 6 bij
6 kilometer in Fort Bay waar dus geen fort is en ook geen
baai. Daar is nog een gele boei met een blauw bandje, die
voor jachten bedoeld is, vrij, even achter een andere zeilboot.
Irene, die langzamerhand mee kan doen aan minimaal de landelijke
kampioenschappen ringsteken, heeft de boei in één keer aan de
pikhaak geregen, touw door het oog en vervolgens om je eigen
kikkers beleggen en je ligt goed vast.
Omdat er wat stroming rond het eiland staat en de wind uit
elke denkbare hoek waait, is ankeren een beetje rommelig.
Normaal liggen alle boten mooi gericht op de wind, nu ligt
alles kris-kras door elkaar, zelfs zo dat ik 's nachts wakker
wordt, en zie dat mijn buurman langzamerhand dichterbij komt,
of ik kom dichterbij natuurlijk. Ook mijn buurman zie ik met
een kop als een bos uien wakker in de kuip staan en het is echt
nodig om de boel af te houden. Het waait nauwelijks, maar met
wat deining is een stampende buurman (ik dus ook) geen prettige
buurman, dus afduwen alle ballen buitenboord hangen en buiten de
wacht houden, mooie sterrenhemel trouwens met de melkweg heel
duidelijk te zien. Als het wat begint te waaien ligt alles weer
in het gareel en ik in mijn kooi.
In een piepklein haventje kun je goed je bijboot achterlaten.
Op zeenivo is niet veel meer dan een brullende electriciteitscentrale,
duikshops en de havenautoriteiten, dus naar het eerste plaatsje "The
Bottom" op zo'n driehonderd meter omhoog langs een stijle weg.
Irene en ik natuurlijk naar boven lopen in zo'n 30 graden, best
te doen. Echt alle auto's die ons op weg naar boven passeren bieden ons
aan om mee te rijden. Iedereen groet.
08-03
Voor de volgende dag boeken we een eilandtour over deze van
oorsprong zeer ontoegankelijke rots. Een Engelse taxidriver die al
jaren kras- en deuk vrij is, rijdt ons rond van hoog tot laag.
Een stuurfoutje hier en je carrosserie is meteen rauw door onafgebroken
stenen muurtjes langs de weg, dit om zoveel mogelijk te verhinderen dat
stenen en soms rotsblokjes spontaan op de weg rollen wat veelvuldig
voorkomt, ook door een mekkerende geit die de oorzaak is dat een rotsblok
van een kilo of 5 de weg op rolt, gewoon tijdens onze wandeling. Saba
is heel bijzonder plm 1700 inwoners, behalve de eigenhandig uitgevlakte
landingsbaan geen horizontale delen.
Bestuursgebouwen, scholen, bibliotheek eigen brandweer, infrastructuur,
ziekenhuis, politiepost etc alles in het miniatuur. Ook de huizen zijn
zeer compact, elke vlakke m2 is er een van hakken hakken hakken in keiharde rots.
Criminaliteit is nihil, je kunt je er als vreemdeling maximaal een uur
verstoppen. Een hoofdzakelijk witte gemeenschap van van oorsprong Nederlanders,
Schotten en Engelsen die elkaar ook nog zo benoemen.
Onderdeel van de eilandtour is een hike naar mount Scenery 1000 meter hoog.
Irene en ik nemen water mee, 2 appels en dan naar boven stampen. Heel
indrukwekkende vegetatie en vergezichten. Naar beneden gaat sneller maar
komt behoorlijk op je knieen aan het is dan ook al knap heet aan het worden.
Beneden is een restaurantje, "de keuken", in de schaduw met een biertje en
Ting (plaatselijk grapefruitdrankje) van precies de goede temperatuur.
Daarna volgen heerlijke sandwiches met friet, daar komen we wat van bij.
Het vreemde is dat er op het eiland weinig volk is en er dus ook weinig
volk is, een beetje te stil, maar wel heel bijzonder en zeer de moeite
waard.
Niet te begrijpen wat de allereerste bezoekers gemotiveerd heeft om in deze
rotsmassa te gaan hakken en er zo iets moois van te maken.
09-03
Het weer is nu rustig genoeg om aan de westkant van Saba een "speciale
algemene snorkelboei op te pikken en te gaan snorkelen. Heel helder water
veel vissen. Volgens de boekjes kun je door een grot naar de anderkant van
het eiland. De grot is mooi maar ondiep en af en toe spuit er een
oceaandeining door van 1.5 meter hoog, dat zie ik helemaal niet zitten ,
eromheen is ook genoeg te zien. 's Middags vertrekken we naar st Eustatius.
09 -03
Weinig wind en rustig motorzeilend bereiken we vroeg in de avond st
Eustatius, hierna Statia genoemd. Volgens de boekjes ook hier een
Marinepark waar niets mag, zelfs niet snorkelen. Van de zee maak je dus
eerst een onderwaterpark, dan doe je het onderwaterparkhek dicht.
gelukkig blijkt dat van het snorkelen niet te kloppen, wel kost het ankeren
op je eigen anker $10 per nacht. De beloofde moorings zijn er niet. Ook
hier aanlanden met de bijboot. Meestal ligt dat deel stikvol met andere veel
sterkere en groter rubberboten, das mooi. Mijn taktiek is met een lange
lijn de bijboot achter de stevige jongens te leggen en door (over) de stevige
jongens heen te banjeren komen Irene en ik op de wal, zo lig je in elk
geval tussen rubber en wordt je kleine bijbootje niet geschild en geplet
tegen de ruwe kade.
Statia heeft een rijke historie. Als neutrale vrijhaven voor alle
nationaliteiten al of niet in oorlog met elkaar, was Statia het
handelscentum van de West Indies. Veel ruines zijn te zien van degelijk
Hollands tweesteens metselwerk van gele IJsselbaksteentjes die waarschijnlijk
als ballast allemaal hier naartoe gezeild zijn. Het lagere gedeelte van
Oranjestad is verzakt en door orkanen deels gesloopt, de ruines vind ik als
bouwkundige prachtig, je kunt exact zien hoe omstreeks 1750 Hollands
gebouwd werd in de West Indies. Dit terwijl zware muren niet handig zijn
omdat de warmte erin blijft zitten en het hier 's nachts niet echt afkoelt,
zo'n 25 graden.
Een steile weg naar het 30 meter hoger gelegen stadje is voor ons geen
enkel probleem meer. Oranjestad is heel aardig om doorheen te lopen met
prachtige door de zon verbleekte kleuren. Ook hier een hele kleine gemeenschap
zo'n 3000 zielen, geen groot vliegveld, geen aanlanding voor grote cruiseschepen
maken dat het straatbeeld wat lijkt op Schiermonnikoog in de winter. Iedereen
groet je hier, soms wat moeilijk te zien door cool zwart getinte autoruiten
maar dan wappert er soms een handje buiten het raam.
Fort Oranje is (voor zover mogelijk) een knus Hollands verdedigingswerk, een
klein stadje op zich en heel mooi gerestaureerd. Muren van plaatselijke ruim
voorradige lavastenen, muurbeëindigingen van keurige Hollandse baksteentjes in
Hollandse metselverbanden.
Irene en ik hebben de smaak te pakken van het naar boven stampen in sportief tempo.
The Quill. zo'n 600 meter hoog is een oude vulkaan met een heuse krater, dat
willen we zien. Naar boven langs een trap, een betonweg, een rotspad, door
de bossen. Aan de rand aangekomen een adembenemende krater met daarin een
tropisch regenwoud. We hebben een uur daar aan de rand gezeten, stil, niemand
verder in de buurt een verfrissende wind, felle ochtendzon..
14-03
We hebben nog een eiland op het programma staan, st Barthelemy,
hierna te noemen st Barts.
Dit is weer een Frans eiland even ten oosten van st Maarten.
Een mooie aandewindse zeiltocht van zo'n 5 uur.
Inklaren in gustavia, dit gaat altijd vlot bij de Fransen. Voor 4 euro per
dag mag je wederom achter je eigen anker vertoeven op dit duurdere eiland. Dit
betreft zowel de mensen als de supermarktprijzen die heel hoog zijn, de prijzen dus.
Ook hier megajachten die niet te schatten zijn, en waarvan je geen idee hebt waar
iemand zich bevindt.
Vlak bij mijn ankerplek, bij een aantal gemene rotspunten, een prachtige snorkelplek
met hele scholen tropische vissen waar je een tijdje bijna middenin mee mag zweven.
Na twee dagen hebben we dit leuke plaatje uit en gaan we ankeren in een baai even
noordelijker, Anse Colombier, met solide moorings dit keer. Anse Colombier is prachtig.
Een heel mooie maar voor Irene en mij veel te gemakkelijke hike brengt ons door half
open vulkanisch bergachtig terrein.
Prachtige vergezichten, doorkijkjes naar de Oceaan, vulkanisch gesteente, vlinders
en bodemgeritsel. Het grote voordeel als je dus niet in een bos loopt is, dat je veel
meer ziet. Doordat de bomen er niet zijn zie je het bos dus weer... eeehh?. Aan het eind
van het pad is weer de bewoonde wereld, wel met een terrasje met IJS, Irene trakteert!!
Na de wandeling heerlijk zwemmen vanaf de boot in water van 26 graden.
Zondag weer stukkie varen naar st.Maarten, Philipsburg, water tanken en boodschappen doen,
veeeeel goedkoper dan st Barts. Maandag weer naar Simpsonbay Lagoon, Dinsdag stapt
Irene al weer op het vliegtuig, de tijd is heel snel gegeaan en was heel goed!
Iets anders.
In de Europese Unie gaat het goed tussen Duitland en Frankrijk, de wat
grotere jongens dus.
Zelfs op de Franse eilanden zie je in de supermarkten staan: PRODUITS FRANCE Echt
overdreven en ook nog verkeerd geschreven!
tot het volgende bericht
Maarten
|
Terug naar het overzicht
|
|
